Nasze oczy zostały stworzone do tego, aby patrzeć daleko i szeroko. Tak ukształtowała nas ewolucja. Ale co to znaczy patrzeć daleko? I jak świadomie patrzeć w dal?
Patrzenie daleko to obejmowanie wzrokiem dużego obszaru, około 5-6 metrów, aż po horyzont. Jest to naturalne środowisko dla naszych oczu. Kiedy patrzymy daleko oczy odpoczywają, a mięsień odpowiadający za akomodację rozluźnia się.
Dlaczego na co dzień oczy tak się męczą? Bo działamy wbrew naturze naszego oka. Patrzenie blisko (czytanie, telefon, komputer itp.) wymagają dużego wysiłku mięśnia akomodacyjnego, który musi zmienić kształt soczewki, abyśmy mogli zobaczyć coś z bliska. Oczywiście mamy wykształconą tę zdolność, ale ewolucyjnie miała być ona tylko na chwilę, aby zobaczyć np. mrówki lub jagody. A większość z nas całymi godzinami wpatruje się w ekrany monitorów…
Obecnie więcej patrzymy blisko, niż daleko, stąd powstają nieprawidłowości w naszym układzie wzrokowym. Takie jak:
- krótkowzroczność
- spazm akomodacji
- bóle głowy
- migreny
- rozmyty obraz do dali
Wynika to z tego, że więcej napinamy oczy, niż je rozluźniamy. Dlatego ważne jest, abyśmy w pracy z bliska robili przerwy. Najlepszym rozwiązaniem jest wprowadzenie prostej zasady 20/20/20, czyli co 20 min patrzenia z bliskich odległości, przerywamy i patrzymy daleko na 20 sekund ( na 20 stóp, czyli około 6 metrów) na konkretny obiekt z daleka. Będąc na spacerze nie patrzmy pod nogi, a świadomie po horyzont, rozluźniając mięśnie oczu. Wykorzystujmy to w codzienności. Da to naszym oczom dużo swobody (i nie tylko oczom!). Warto budować tego typu nawyk – żeby patrzeć daleko i świadomie rozluźniać oczy.
Na zdjęciu, ja i moje dzieci. Antoni z naszej trójki przeczytał najwięcej książek, czego konsekwencją jest u niego krótkowzroczność, która nie jest w tym przypadku dziedziczna, a nabyta – czynnik środowiskowy. W sytuacji zorientowałam się zbyt późno. Na tamten czas nie miałam tej wiedzy, a niestety krótkowzroczność jest nieodwracalna. Dlatego tak ważna jest świadomość i wiedza o funkcjonowaniu naszych oczu.
P.S. Podobno patrząc daleko, po horyzont, odzyskujemy kontakt z własną duszą 🙂
Dobrego i swobodnego widzenia po kres,
Renata Fudała